Being “Home Alone” (wat ze je in de film niet vertelden...)

Alleen thuis zijn is heerlijk! Het is de tijd waarin je je even kan misdragen, door bijvoorbeeld asociaal hard en vals mee te zingen met artiesten van vroeger, maar ook de tijd waarin je verhalen aan je hamster Rutger (Jaapje, Peter of Sjaak) kan vertellen over die keer dat de kat zijn voorganger opat omdat je moeder vergeten was het deurtje goed dicht te doen. Een jeugdtrauma waar je (lees 'ik') nog steeds om kan huilen. Alleen thuis zijn is vooral erg vredig: zo kan je twintig minuten onder de douche staan met de radio aan, de vieze vaat nog even negeren, of zelfs even doen alsof dat beschimmelde bord niet bij jouw spullen hoort. Je hoort geen ongewenste geluiden van je medebewoners en kan zonder je schuldig te voelen om half negen in je pyjama je tanden staan te poetsen om daarna je bed in te duiken! Luxeproblemen dus, dat alleen thuis zijn.

Alleen thuis zijn heeft helaas ook een donkere kant. (Er schijnt een film over gemaakt te zijn..) Je buren die wel eens onbeschaamd naar binnen gluren kunnen denken dat je licht gek geworden bent wanneer je met Rutger (of Vlekje, Hansje of Pjötr) op je schouder de Macarena danst, gekleed in een poncho, cowboyhoed en vlinderstrikje. Of je denkt dat je gek bent geworden omdat je voetstappen hoort in huis, terwijl jij de enige mens aanwezig bent. Dat laatste heb ik vaak. Ik denk iemand te horen, en dat blijkt dan niemand te zijn (of een cavia die bokkesprongen maakt).

Tot er laatst ineens wél iemand onverwacht in mijn huis rondliep. Het was zo'n avond waarop je om kwart over negen alleen nog wakker bent omdat je voor de buren schijn op wil houden dat je niet zo lui bent als zij waarschijnlijk denken. Ik stond het kleine gangetje dat bij mijn kamer hoort mijn tanden te poetsten voor de wasbak, toen ik geluiden dacht te horen. Zware voetstappen maar liefst. Ik zette mijn tandenborstel uit en voelde mijn hart overslaan toen de zware voetstappen langzaam naar beneden kwamen. Daar stond ik dan in dat kleine gangetje met slechts een pyjama aan, geen lenzen in en gewapend met niet meer dan een natte tandenborstel. De voetstappen stopten voor mijn deur. De deurklink ging naar beneden en in de reflectie van het raam zag ik een grote zwarte schim die langzaam mijn richting op liep. Ik dacht 'dit is m'n einde' en bereidde me voor op het ergste toen de schim met z'n gezicht de hoek om kwam.

‘Hoi schat’, zei een vrolijke stem. Daar stond mijn vriend in zijn motorpak met helm nog op. Na een half uur was ik pas van de schrik bekomen en kon ik hem eindelijk zeggen dat ik blij was om hem te zien. En mijn vriend? Ik geloof dat dit nog steeds zijn favoriete verhaal is. Sinds dat moment hoop ik elke keer dat wanneer ik weer eens voetstappen denk te horen, mijn vriend me stiekem komt verrassen. Helaas blijkt het dan vaak toch een verdwaalde huisgenoot die eigenlijk niet thuis hoort te zijn, of is mijn hamster weer eens uit zijn kooitje gekropen voor een wandeling.

Groetjes!

Charlotte